Weyes Blood stond gisteren in de Botanique om haar nieuwste album Front Row Seat To Earth voor te stellen, een plaat die de laatste maanden de nodige dikverdiende aandacht kreeg. Dit succes ging gepaard met het talrijke publiek dat de knusse Witloofbar vulde om na een drukke maandag te kunnen wegdromen bij de melancholie van Weyes Blood.
De toon van het concert werd meteen gezet met “Diary”, een nummer dat langzaam maar zeker de etherische klankenwereld van hun muziek opentrok en Weyes Blood’s introspectieve teksten blootlegde. Het werd al snel duidelijk dat Natalie’s stem live zo indrukwekkend is als op de plaat. Ook de instrumentatie maakte het waar. Er werd gretig gebruik gemaakt van effecten waardoor de typerende dromerige en psychedelische klank van haar muziek tot leven kwam. De muzikanten waren zeker en vast vaardig hierin, maar soms leek het wel alsof er een persoon tekort was op het podium. Er moest veel gewisseld worden van instrument en sommige details die het album zo mooi maakten, kwamen af en toe minder uit de verf. De dynamiek tussen de muzikanten was ook eerder afstandelijk, iedereen zat namelijk volledig in de muziek.
Doorheen de set viel er veel intimiteit te kenmerken, maar zeker niet op een voorspelbare wijze. Er werd sfeer gecreëerd met tragere uitgepuurde songs zoals “Be Free” en “Away Above” die zeer sterk op hun benen stonden dankzij Natalie’s stem en bijzonder warme gitaarklank. Bovenop werden er altijd wel bijzondere extra’s toegevoegd door de band. Denk aan speelse keyboards, dynamische percussie en lap steel gitaar. Soms vielen deze volledig weg en stond Natalie alleen op het podium om ingetogen nummers te spelen zoals het oudere “Bad Magic” en “Cardamom”.
Weyes Blood was niet alleen ingetogen met de muziek, maar ook met de interactie met het publiek. Er was een zekere verlegenheid te bespeuren, maar nog meer een grote concentratie. Na een tijd kwam alles wat losser en merkte ze de herkomst van de Witloof Bar (de kelder waar honderd jaar geleden witloof ontstaan is) op. Een botanisch thema wat haar zeker kon interesseren aangezien ze na de show haar eigen soort thee verkocht.
Het was gelukkig niet enkel maar ingetogenheid dat de klok sloeg. De muziek kreeg de ruimte om uit te breken bij haar grotere nummers. Al vroeg in de set zorgde “Used To Be” voor een hoogtepunt met een dreigende opbouw dat zich ontpopte tot uiterst gepassioneerde zang. Later was dit ook het geval voor het aanstekelijke “Do You Need My Love”, een bijzonder kleurrijk en eerlijk nummer over verlangen dat op een gegeven moment van koers wijzigde en zich ontaarde in een psychedelische trip om dan weer op uitgekiende wijze in te vallen in het explosief refrein. Natuurlijk klinkt dit allemaal wel zwaar, maar er zat ook voldoende ruimte en warmte in de set dankzij het troostende en hoopgevende “Hang On” en publieksfavoriet “Seven Words” die voor de nodige verademing zorgden.
Het publiek werd voor een avond betoverd en werd tenslotte nog getrakteerd op een bisronde die ingezet werd met een Soft Machine cover. Een magnifiek moment waar het concert eventjes volledig van de grond kwam. Eén van de vele hoogtepunten die niet alleen het talent van Weyes Blood toonden, maar ook de grote bron van creativiteit en fantasie waarin we tijdens die avond ondergedompeld werden.
