Het electropoplandschap bulkt dezer dagen van de popprinsen en –prinsessen. Tussen alle Halsey’s, CHVRCHES’ en Dua Lipa’s door probeerde Shura haar eigen plekje te veroveren en dat deed ze door het over een iets andere boeg te gooien. Met haar verlegen doch dansbare liefdesliedjes ging het er nerdy aan toe in de ABbox. Toch ging ze nergens volledig in nerdmodus en bleef ze zweven tussen introvert en extravert in een wazige 80’s sfeer.
Bazart met ballen: zo kan je nog best de muziek van Felix Pallas omschrijven. Het project van Bazart-lid Simon Nuytten compenseert het gebrek aan hype met onverwacht sterke nummers. Een debuutplaat laat nog even op zich wachten, maar met “The Curse” en “RAKATA” heeft Felix Pallas twee ijzersterke singels onder de arm. Het materiaal dat ze in de AB ten gehore brachten, moest daar zeker niet voor onder doen. Scherpe synths gecombineert met zwoele bassen en opzwepende drums; er zijn veel bands die in dezelfde vijver vissen maar Felix Pallas weet er steeds een interessante en gedurfde vis uit te halen.
De sfeervol ingerichte AB Box bleek voor Shura nog net ietsje te groot te zijn. De mooie doeken, lampjes en lampionnen konden niet verbergen dat zelfs de kleinere versie van de AB niet uitverkocht raakte. Alexandra Lilah Denton, de echte naam van Shura, zag er geen graten in en toonde zich dankbaar dat ze in een grotere zaal mocht spelen. “Het lijkt alsof we door de ruimte reizen, maar we gaan gewoon een concertje spelen,” grapte ze.
Echt spacey is Shura’s muziek niet. Daarvoor zijn de nummers te veel gegrond in haar eigen verlangens en onzekerheden. De videoclip van “What’s It Gonna Be” vat nog best de leefwereld van haar nummers samen. In ware High School Musical stijl gaat het over puberale crushes, verlegenheid en liefde voor iemand van hetzelfde geslacht. Als Shura alvast ergens in slaagt, is het mensen van alle geaardheden samen aan het dansen krijgen zonder te vervallen in kitscherige Gay Pride-muziek.
Net als op haar debuutalbum is Shura op haar sterkst in de vooruitgeschoven singles. “2Shy”, “Indecision” en “Touch” zijn ondertussen al twee jaar oud en vertoonden nog geen enkel teken van roest of sleet. Haar verzoek om tijdens “Touch” de bijhorende videoclip na te spelen – een filmpje van kussende koppeltjes – werd hier en daar opgevolgd. Ook de naadloze overgang naar “Indesicion” en het herwerkte “2Shy” konden op herkenning rekenen van het publiek.
De minder bekende nummers werden minder enthousiast onthaald en hadden veel meer moeite om zich te bewijzen. Opener “Nothing’s Real” zette meteen de toon en kreeg wat mensen aan het schuifelen. “Kidz ‘n’ Stuff” begon mak, was niet zo instant dansbaar maar bleef begeesteren tot het einde. Gelukkig hield Shura haar beste nummer achter de hand. “White Light” begon als een opzwepend liefdeslied over een alien uit het computerspel Mass Effect en onbolsterde zich gaandeweg tot een stevig dancerock nummer. Vooral de snedige en lang uitgesponnen outro waarin Shura ook haar touchpad tegen de grond keilde, zette een uitroepteken achter het concert.
Na nog geen uur dook Shura alweer de coulissen in. Geen bissen, meteen de lichten aan en naar huis. Wie de volle pot had betaald voor een ticket, zal zich wellicht een beetje bekocht voelen. Met het twee jaar oude “Just Once”, het emotionele “311215” of de experimentele bonustrack “The Space Tapes” kon Shura nog makkelijk 20 minuten langer vullen. Ze verontschuldigde zich wel net voor afsluiter “White Light”. “Na deze tour ga ik werk maken van een tweede album,” beloofde ze. Hopelijk wordt dat de plaat van de bevestiging en komt ze terug naar België voor een iets langer concert.
Setlist: (i)/Nothing’s Real/What’s It Gonna Be/Kidz ‘n’ Stuff/Indecision/What Happened To Us/2shy/Make It Up/Touch/White Light//
