We trokken gisteravond naar de kroonparel der Belgische concertzalen. In de AB concerteerde namelijk Panic! at the Disco. Een puberteit-favoriet die we tijdens woon-schoolverkeer veelvuldig onze gehoorkanalen lieten insijpelen. De hamvraag was uiteraard, kan de nillies-emoband van toen ons nog in dezelfde mate bekoren?
Het is met de tour rond het vijfde album, “Death of a Bachelor”, dat de formatie, gebouwd rond Brendon Urie, de AB tot de nok wist uit te verkopen. De vrouwelijke tickethouders waren overduidelijk in de meerderheid. Daarnaast bleek de gemiddelde toeschouwer zich waarschijnlijk nog niet al te lang op tram twee te bevinden.
Als voorprogramma kregen we een Australisch viertal voorgeschoteld. Tigertown trachtte met bubblegum-aanvoelende synthpop ons aan het dansen te krijgen. De frontvrouw sprong fanatiek het ganse podium rond, maar vocaal leek ze toch net dat tikkeltje overtuigingskracht te kort te komen.
Laat nu net datgene zijn wat we met de hoofdact wel te zien en te horen kregen. Op de tonen van “Pump it” van Black Eyed Peas betraden zes mannen – voor de gelegenheid waren er drie koperblazers mee op tour – de bühne. Allen waren ze netjes gekleed in een zwart pak. We waanden ons op een chique aanvoelend trouwfeest, maar op de ceremoniemeester was het nog even wachten (en gillen, vooral gillen). Toen Brendon Urie, gedrapeerd met gouden microfoon en bordeaux blazer het gezelschap vervolledigde, ging het publiek uit z’n dak. Meteen werd “Don’t Threaten Me With A Good Time” ingezet.
We waren met verstomming geslagen, een gevoel dat ook tijdens nummers als “The Balad of Mona Lisa” en “Hallelujah” en trouwens ook de rest van de set stand wist te houden. Zelden zagen we een frontman met meer klasse, nog minder frequent hoorden we er een met dit soort krachtige maar glasheldere stem. De blazers betekenden daarbovenop een enorme meerwaarde aan het geheel. Het melancholische gevoel waarmee we Panic! At The Disco associeerden, had volledig plaats gemaakt voor verbazing. Nummer na nummer kon op enorme bijval rekenen. Disco pop? Disco rock? We waren vooral in disco shock omdat deze band de afgelopen jaren aan onze rader ontglipte.
Ondanks het gebrek aan bindteksten in het eerste deel van de set, werden we toch subtiel bespeeld. Gitarist Kenneth Harris zocht herhaaldelijk het contact op met de (vrouwelijke) fans. Naast kushandjes lanceerde hij ook geregeld enkele plectrums in het publiek. Eveneens Urie deed z’n duid in het zakje, attractieve danspasjes, een tweetal achterwaartse salto’s en vooral een extreem goedgeluimde uitstraling hebben veel hartjes doen smelten.
Een eerste ’throwback’-momentje beleefden we toen Urie de beginakkoorden van “Nine In The Afternoon” inzette. Hiervoor was de frontman achter een vleugelpiano, die bovenaan de podiumopstelling stond, gekropen. Een stijlbreuk met de recentere nummers uit hun repertoire was er dankzij de energetische uitvoering van het nummer niet.
Naast een degelijke pianist bleek Urie ook een niet onaardige drummer te zijn. Dat maakte hij ons duidelijk tijdens een ietwat willekeurig geplaatste drumsolo-battle met/versus drummer van dienst Dan Pawlovich. Maar naast zanger, drummer, pianist en even ook gitarist bleek hij vooral een showman. Een showman met stijl, bakken vol stijl. Want bij momenten konden we ons niet weerhouden om parallelen te gaan trekken met gentlemen als Sinatra.
De eerder genoemde piano deed overigens nog een tweede maal dienst voor een cover van megaklassieker “Bohemian Rhapsody”. De jonge zieltjes in de zaal kweelden lustig mee. Wij vroegen ons vooral af waarom Urie niet gecast werd om Queen 2.0 mee vorm te geven. De show must go on, maar kon natuurlijk niet eeuwig blijven duren. Met “Death of the Bachelor” en “LA Devotee” werd het pre-bisnummers deel van de show afgerond. Deze nummers waren van hetzelfde laken een broek, wat in dit geval een goeie zaak is. Dansbare tracks, perfect aangedikt door de koperblazers en vooruitgestuwd door een dijk van een stem.
Als ererondje werd “I Write Sins Not Tragedies” als eerste aangedaan, het nummer waarmee het voor de band allemaal écht begon. Het dak van de AB vloog eraf en kan vermoedelijk nu ergens aan de stadsrand teruggevonden worden. Alvorens het publiek uitvoerig te danken speelden ze afsluitend ‘Victorious’.
Overwinnen deed Panic! At The Disco zeker, het is tijd om het verleden los te laten en te aanvaarden hoe de band vandaag de dag zich weet te profileren. Als een fantastische live-act met nog meer potentieel dan geschiedenis.
Setlist
Don’t Threaten Me With A Good Time
Vegas Lights
The Ballad of Mona Lisa
Hallelujah
Time to Dance
Emperor’s New Clothes
Girls/Girls/Boys
Ready to Go (Get Me Out of My Mind)
Nine in the Afternoon
Crazy=Genius
Miss Jackson
Golden Days
Bohemian Rhapsody
Death of a Bachelor
LA Devotee
