Toen we vrijdagavond de Vaartkapoen in Molenbeek binnenwandelden, hadden Mind Rays net hun set afgerond en verzamelde zowat iedereen zich terug aan de bar. Het gekeuvel aan de toog over hoe goed het wel was, verruilden we al snel voor een plekje in de zaal. Dat het crisis is in de VK was amper te merken. De verwarming stond er zo hoog dat zelfs de muren begonnen de gloeien. Het stond dus al vast dat het een serieus warme avond ging worden.
Om iets voor 9 begon de volksverhuis van de bar naar de zaal en raakte het aardig vol. Wanneer Cory Hanson en zijn kornuiten het podium opstapten, ging het publiek toch nog niet meteen uit zijn dak. De meneer Hanson kan je misschien ook kennen van andere projecten. Jammer genoeg is hij geen van de drie Hanson-broertjes die toch op het rechte muzikale pad geraakten. Wel is de Amerikaan goede vriendjes met Mikal Cronin, together PANGEA, Meatbodies en natuurlijk oppergarage-rock held, Ty Segall. Die laatste is jammer genoeg geen familie van de immer coole Steven Seagal of Jason Segel. Maar we laten de verschillende spellingsmogelijkheden van Amerikaanse achternamen even achterwegen en gaan naar de kern van de zaak.
Beginnen deed de band met “Lower Order” van hun laatste album. Op die plaat, 1000 Days, kunnen we weeral genieten van een klein half uurtje garage met een psychedelische toets. Het ongestuurde lawaai zal tijdens dit concert dubbel zo lang duren als een standaard Wand album. Opvolger “The Unexplored Map” was een bommetje van hun eerste verwezenlijking. Op de dansvloer van de VK bleef het toch nog even rustig. De kopjes gingen op en neer en af en toe was er een waaghals die zich aan een sprongetje waagde. Tijdens dit alles kregen we een introductie tot garage door een iets oudere kerel die net achter ons stond. Hij was duidelijk goed voorbereid voor het concert en wou dat toch wel even met al zijn vrienden delen. Jammer genoeg ook een beetje met de andere mensen rondom hem. Nadat hij na enkele boze en geïrriteerde blikken kreeg, verdween hij naar de achterkant van de zaal en keerde de rust terug. Dat was buiten de knallende gitaren van de band gerekend.
Een nieuw nummer volgde het oudere “Melted Rope” op en kreeg een korte uitleg van de frontman. Het publiek reageerde zowaar verbaasd dat na een dikke 20 minuten toch bleek dat Cory Hanson naast veel lawaai produceren ook gewoon kan praten. Na weer wat oud werk om de sleur te doorbreken, was het tijd voor weeral een nieuwe song. “Blue Clouds” zou het heten en er ging het nodige gitaarstemmen aan vooraf. Iets wat door de stille zanger niet werd opgevangen en uitliep tot een luid rumoer. We moesten ook besluiten dat deze song binnen de lijnen van het vorige werk valt. Na een tijdje raakten we zelfs verveeld door de steeds terugkerende riffs en opbouw.
Het publiek leek er echt niet veel om te geven en smulde steeds meer van de bereiding die de muzikanten voorschotelden. De muziek leek niet veel wilder te worden maar het publiek raakte steeds opgehitster. Waarschijnlijk werkten ze een beetje zoals een dieselmotor, maar dan eentje die op pintjes loopt. Als kort intermezzo met een fles Chaudfontaine bruiswater in de hand liet Hanson ons weten dat hij triest was. Triest omdat Leonard Cohen dood is.
Met nog twee nummers in het verschiet was het tijd om te ontploffen. Het explosieve “Flying Golem” en “Reaper Invert” joegen een walm van shampoo door onze neusgaten terwijl de haren in het rondvlogen. Hun laatste song bleek toch niet helemaal hun last song te zijn en ze kwamen nog eventjes terug op het podium om “Self Hypnosis in 3 Days” te spelen. Met een grote en dankbare glimlach op het gezicht van de band, gingen de mensen nog een laatste keer los. Na een dik uur zware fysieke oefeningen in de zweethut van Molenbeek was het tijd om de kou weer te trotseren. Of de bar voor nog meer pintjes. Uitkijken naar het nieuwe album van Wand doen we in ieder geval na zo een show. En we zijn zeker niet alleen.
