Een avondje snel, traag en zowat alles daartussen. Zo kon je nog het best het concert van Kevin Morby in de Botanique samenvatten. Tel daar ook de voorprogramma’s bij op en je kreeg een mooie showcase van muziek in al zijn verschillende versnellingen. Van snelle gierende gitaarsolo’s of gemoedelijk fingerpicking gitaar tot slome slackerrock.
Door een speling van het lot (en ook wel een mindere ticketverkoop) werd de Canadese band Nap Eyes nog aan het programma toegevoegd. Oorspronkelijk stonden ze in de Witloofbar, maar nu mochten ze de halflege/halfvolle Rotonde openen. Eerder dit jaar speelden ze al in het voorprogramma van Julien Baker en ondertussen hebben ze wat spierballen bij gekweekt. Aan hun muziek veranderde even wel niets, ze spelen nog steeds onderuitgezakte rock met een vlieg in hun oog.
Als je Meg Baird hoort en ziet spelen, zou je nooit vermoeden dat ze uit het zonnige San Francisco komt. Met haar lange haren, hoge stem en gitaargetokkel lijkt ze rechtstreeks uit een Ierse pub geplukt. Helemaal alleen en enkel gewapend met haar stem en een gitaar krijgt ze de Rotonde stil. Al valt het wel te betwijfelen of het publiek nu aandachtig luisterde of in slaap dommelde. Niet dat haar muziek slaapverwekkend was, integendeel, maarde haar zachte stem en rustgevend gitaarspel werkte zo relaxerend dat het publiek er massaal van ging neerzitten.
Uit voorzorg sprong het publiek recht net voor Kevin Morby het podium betrad, maar hij was niet van plan om ze meteen wakker te schudden. Het rustige “Cut Me Down” was echter een schijnbeweging want meteen daarna schudde de Kev al een eerste keer de benen los op “Dorothy”. Met hun eenvoudige opstelling slaagde de band van Morby er in om moeiteloos van stijl te wisselen. Van laidback rock naar blues over rock’n’roll tot surf en terug. Veel doen met weinig middelen, heet dat dan.
Het was ook meteen duidelijk dat er heel wat fans in de zaal zaten, want “Harlem River” en “All of my Life” werden onthaalt op herkenningsapplaus. Helemaal terecht overigens. Die eerste was een hypnotische brok jazzrock die meer dan acht minuten lang bleef begeesteren. Op die tweede toonde Morby voor de eerste keer zijn romantische kant. Strak in het pak leek hij wel een openingsdans te spelen op een trouwfeest. Dat het nummer nu niet meteen een happy end kent, zal het echtpaar worst wezen.
Morby wisselde uptempo nummers af met rustige nummers en deed af en toe eens een rake observatie. Dat er rare dingen gebeuren in Amerika, was daar één van. En dat hij al eens vijf jaar geleden (toen op zijn 23ste) al eens in de Botanique stond en sindsdien altijd graag terug komt. Het applaus dat daarop volgde, betekende dat hij nog wel vaker mag terug keren. Met een furieus “I Have Been To The Mountain” zette hij dat argument kracht bij. Pas toen viel op dat gitariste Meg Duffy haast de evenknie was van Morby op gitaar. Ze legde exact de juiste accenten en spijsde de nummers op tijd en stond bij met een heerlijke gitaarlick of riff. Vooral in het epische “Singing Saw” bewees Duffy haar onmisbare kracht en stuwde ze samen met Morby het nummer naar een hoger niveau.
Net voor het einde van het concert stuurde Morby zijn band vroegtijdig naar de coulissen. De laatste twee nummers nam hij solo en akoestisch voor zijn rekening. Blijkt dat hij met nog minder middelen even begeesterend kan klinken. Twee kleine nummers over een veiligere wapenwetgeving (“Beautiful People”) en een Townes Van Zandt cover zorgden voor en mooie en ingetogen afsluiter. Het publiek hing nog een laatste keer aan zijn lippen en plots was de romantiek helemaal terug.
De bissen gingen verder op dat elan en met de afsluiter “The Ballad of Arlo Jones” kwam zelfs surfrock om de hoek gluren. Een swingend orgelpunt na een lange avond zoeken naar de juiste versnelling. Kevin Morby had die gevonden en zo werd het lekker cruisen langs de snelweg van de Botanique.
Setlist: Cut Me Down/Dorothy/Harlem River/All of My Life/Destroyer/I Have Been to the Mountain/Tiny Fires/Miles, Miles, Miles/Singing Saw/Black Flowers/Beautiful Strangers/No Place to Fall//Parade/The Ballad of Arlo Jones//
