Gisteren (9/11) trokken De Beren richting Kortrijk, want in de immer intieme Kreun stonden er op deze grauwe donderdagavond een paar rauwe, interessante acts geprogrammeerd.
Het publiek werd in de rokerszone alvast klaargestoomd door surprise-act en tevens ook thuisspelers TH’ F’kk’n’ G’dd’mn Luckies. Deze K-town garagerock punk-act knalde er stevig tegenaan. De pompende adrenaline in hun songs kon het publiek helaas maar in beperkte mate bekoren.
Het kan aan ons liggen, maar het publiek leek een groot deel van de avond niet echt in stemming (pun intended). Toen support-act Life in de zaal aanschoffelde, kreeg het maar een lauw ontvangst. De herhaaldelijke pogingen van frontman om het publiek aan het bewegen te krijgen, vielen wat in dovemansoren. Naar ‘Come closer, we won’t spit on you – until the end of the show’, had het publiek geen oren. Nochtans gaf Life een dynamische show waarmee ze ons muziekminnend hart konden veroveren.
Life bracht geen eenheidsworst aan klanken. Ze lieten ons daarentegen genieten van punk-y anti-politieke songs, met een occasionele “fuck Donald Trump” incluis, tot punkrock songs met een hoger popgehalte. Dit laatste valt toe te schrijven aan een perfecte match tussen de twee zangstemmen in de band, in het nummer “Go Go Go” kwam deze kwaliteit het mooist naar voren. Dankzij de leuke onderlinge interacties, hun artistieke dancemoves en nette kledingstijl konden we hen visueel ook wel smaken.
https://soundcloud.com/life-band/go-go-go
Dit nette karakter maakte al snel plaats toen we een eerste aanblik kregen met het duo waarvoor de zaal nagenoeg volgelopen was. Slaves, twee niet-al-te-grote guitige Britse kerels met een uitgesproken uiterlijk. Isaac Holman; drummer, bassist en zanger van de groep viel op door z’n robuuste Pop Eye-lichaamsbouw. De volgetatoeëerde gitarist Laurie Vincent sprong er dan weer uit door zijn grote spinnenwebtattoo rond het rechteroor. Een enigszins speciaal schouwspel wel.
Slaves stoomden van begin-af-aan van nummer naar nummer. Isaac, al staand trommelend met de achterzijde van z’n drumsticks, ontdeed zich al snel van zijn shirt en ging in blote bast verder. De energie in de set spatte ervan af. Nummers als “Gary (Skit)” en “Hypnotised” lieten het publiek ontdooien tot op kamertemperatuur.
Bepaalde levers in het publiek waren al goed voorverwarmd, want de onnodige dronkemans ‘fuck offs’ richting het duo hielden tussen de songs onophoudelijk aan. Met een fijne kwinkslag ‘You guys pay for a show just to say we can fuck off? My mom never said fuck off when she wanted to say she loves me?’ gaf de band er een humoristische draai aan. Voor “Rich Man” ingezet werd, trakteerden Slaves ons op een poëtische ‘rant’ aan het adres van Donald Trump. Lieve woordjes bleken ze ditmaal te sparen.
Trump zal er niet wakker van liggen, maar de punkscene lijkt de toekomst met wrok, maar vastberadenheid in de ogen te kijken. Met het nummer daarop volgde, “Sockets”, bereikte de set een eerste climax. De trommelvliezen gingen aan het klapperen, want de kracht waarmee ze het nummer speelden, was vermoedelijk hoger dan windkracht 10. Ze speelden zo hun politieke frustraties van zich af, vermoedden we.
Nadat gitarist Laurie een van de stilletjes aan irriterende mannen na een misplaatse opmerking terecht wees dat ‘There’s nothing wrong with being gay’, werd de gitarist op luid applaus onthaald. Ook voor wie de lessen seksuele opvoeding in het secundair onderwijs miste, kregen we ook nog de wijze les mee. Ditmaal om je af-en-toe eens te laten screenen op soa’s.
Voorspelbaar waren de jongens wel, want het volgende nummer in de set bleek “STDS/PHDS” te zijn. Hun klein gebrek aan bindtekst-genialiteit compenseerden de twee volledig met hun energie op het podium. Als we elektriciteitskabels op deze Duracel-konijnen hadden aangesloten, dan kon Kortrijk daarmee een lichtfestival organiseren.
Het publiek at, dankzij de continue interactie tussen hen en de band, stilletjes aan uit hun handen. Met ‘Take Control“, de titeltrack hun hun nieuwste album, “Angelica” en “Fuck The Hi Hat” naderden we het einde van het optreden en werden ook de moshpits steeds talrijker bevolkt. Met een ietwat overbodig kortverhaal over ene Debbie werd het gelijknamig nummer ingezet. Het herhaaldelijk brullen van ‘Where’s your Car Debbie? Debbie where’s your car?’ kreeg onze keel schor.
Het nummer “Steer Clear” werd letterlijk tussen het publiek gespeeld. Met ietwat bizarre, mysterieuze bewegingen baanden ze zich al spelend een weg tot achteraan de zaal, over de grond en terug naar het podium.
Aflsluitend gaven ‘Pop Eye, Spinnenweb en publiek nog alles wat ze in zich hadden op “Cheer Up London” en “Spit it Out”. Wanneer ten slotte de lichten terug ontdimden, bleef het publiek – langer dan gemiddeld na het einde van een show – staan. Helaas hadden de Britten “Feed the Mantaray”, waar vermoedelijk de meesten nog op wachtten – niet meer in petto voor ons. Zo kregen we een lekkere taart voorgeschoteld, maar misten we misschien net nog die ene kers op de top.
https://www.instagram.com/p/BMoOBTOl8H8/?tagged=slaves
We kunnen zo concluderen dat bepaalde bezoekers twee maal zullen opletten voor ze bandleden irriteren en dat Donald Trump best geen punkshows opzoekt. De scene en het publiek blijken allerminst fan te zijn van de gebronsde Amerikaan. Naar alle waarschijnlijkheid staan ons vier dolle jaren vol knetterenergetische anarchistische punksongs te wachten. Als ze gebracht worden door Life of Slaves zullen we er ons alleszins goed op kunnen laten gaan.
Binnenkort kun je in de Kreun nog terecht voor onder meer het Sonic City Festival, SX en Dans Dans. Tickets, info en meer via hun site!
Social:
Life: facebook / Twitter / site
Slaves: facebook / Twitter / site
Setlists:
Life:
Sugar God
Go Go Go
Rare Bootz
Euro Millions
Membership Man
Ba Ba Ba
In Your Handz
Popular Music
Crawling
Slaves:
Intro
Hows Amelia
Hey
Gary (Skit)
Play Dead
Hypnotised
Dave (Skit)
Despair&Traffic
Rich Man
Sockets
Lies
The Hunter
Cold Hard Floor
STDS/PHDS
Take Control
Angelica
Fuck the hi hat
Debbie
Steer Clear
Cheer Up London
Spit it out
(TD)
