The Herfsts is een zevenkoppige groep afkomstig uit Leuven. De jongens brengen energieke indie rock die al eens wat rauwer mag klinken. Op 29 september brachten ze hun eerste LP “Gran Cavallo” uit. Dé perfecte gelegenheid dus om eens samen te zitten met zanger Koen Saelemaekers.
Oké, vertel eens, wat is het verhaal achter de naam “The Herfsts”?
Wij bestaan zo’n zeven jaar en toen we begonnen, waren we gewoon een groep vrienden van school die aan het klooien waren in een repetitiekot. Dat repetitiekot was meer een stalletje in de tuin van een maat. We hadden nog niet echt nagedacht over een naam maar voor we samen waren, had ik al eens met de drummer gebrainstormd. We dachten toen: “Stel dat er een band was met een naam die niemand kan uitspreken. Dat zou zo stom zijn”. Dit was in een periode waar er veel vreemde bandnamen waren, zo de periode van MySpace nog. Dan hadden we als grap “The Herfsts” bedacht. Dat is dan blijven hangen. Dus toen we een groepsnaam zochten, kwamen we meteen op die naam terug.
Geslaagde naam zou ik dan zeggen. Het is niet één die meteen vlot over de tong rolt.
Ja, het is een naam waar we al miserie mee hebben gehad. Er is een metalband in Brussel die “The Herfst” heet. Daar was veel verwarring rond. Soms werden wij ergens geprogrammeerd en dan kwamen er van die die-hard metal fans op af. We hebben ook een mail van hen gekregen om te vragen of we willen stoppen met hun naam te gebruiken. Wat helemaal niet zo is, want wij gebruiken een andere naam. En dan is er een “onbestaande vete” ontstaan.
Je vertelde al dat jullie zeven vrienden zijn. Hoe zijn jullie precies ontstaan?
Wij zijn eigenlijk gewoon zes vrienden die geen muziek konden maken. Van die zeven speelden onze drummer en gitarist reeds in een bandje. De resterende vijf konden niks en dan hebben we ieder een instrument toegewezen. Een bassist hadden we nog niet maar uit het groepje van onze drummer hebben we dan maar een bassist geplukt. Wij kenden hem niet, hij zat ook niet bij ons op school. Uiteindelijk is hij er dan bijgekomen en dan waren we met zeven man.
Een band van zeven man is toch eerder iets ongewoon. Het kan ook niet gemakkelijk zijn.
Ja, het heeft lang geduurd voor dat in ons profijt was. We hebben heel lang gezocht om iedereen een ding te geven. Nu sinds een jaar of drie zit dat echt goed. We zijn met twee die de songs schrijven. Ik samen met de gitarist Jannes. Vroeger speelden we alle akkoorden samen en kwamen we zo tot een nummer. We waren met drie gitaristen die hetzelfde speelden. Dat klonk gewoon niet als we dan een demo maakten. Nu kunnen we echt zotte metarifjes maken en is het echt wel leuk dat we met zeven zijn. We kunnen veel doen en zijn niet beperkt. Alles wat we in een lied willen steken, kunnen we ook doen, zonder aan overkill te doen.
Jullie hebben in 2012 ook aan Humo’s Rock Rally meegedaan en daarna aan de Nieuwe Lichting van Studio Brussel. Is het toen dat de bal aan het rollen ging?
Die Rock Rally was echt goed voor ons, ze hebben ons daar echt gepusht. We hebben toen goede commentaren gekregen, maar het was allemaal wat te veel, zeiden ze. Wij waren toen ook meer punk dan indie. We zijn daar over beginnen nadenken en nummers beginnen bijschaven. We zijn ook met verschillende mensen gaan samenwerken, zoals Dijf Sanders (Teddiedrum). Dankzij hem zijn liedjes die vroeger 8 minuten duurden, nu singles geworden die op de radio worden gespeeld. We hebben toen niet gewonnen en dat was wel spijtig natuurlijk, maar wel goed voor ons. Zo hebben we een beetje gas terug genomen en alles beginnen bijwerken. Zonder Humo’s Rock Rally hadden we ook nooit aan de Nieuwe Lichting meegedaan.
Hebben jullie zo dan veel nieuwe aandacht gekregen? Of snellere vooruitgang gemerkt?
Ja, na Rock Rally zijn we ook bij een management terecht gekomen en zijn we meer gaan spelen. Uiteindelijk hebben we ook alles tot een aantal nummers herleid die dan op de plaat konden komen. Zo’n management is al heel handig geweest. Want het maken van die plaat heeft lang geduurd. We hebben eerst niet altijd de juiste beslissingen gemaakt. Onze plaat is sinds een jaar klaar maar het kon niet uitkomen want we zaten niet bij een label. Nu zitten we bij een nieuw management en die hebben ons super hard geholpen. Die hebben voor een nieuw label en een nieuwe booker gezorgd.
Die plaat was eerst opgenomen maar dan ging die samenwerking niet meer. Zo zijn we bij Floris Dedecker (Team William) gekomen en die heeft onze plaat dan geproducet. Die heeft dat ook heel goed gedaan. Hij heeft een duidelijke visie van hoe de muziek die wij maken, nineties indie, moet klinken en hoe je dat op plaat kan brengen. Die combinatie van synths en gitaren, zoals bij Team william. Na de samenwerking met Floris ging alles ook veel sneller.
Waar hebben jullie de inspiratie van jullie debuutplaat vandaan gehaald?
Wij zijn met twee songwriters en wij zijn allebei grote fan van Wolf Parade. De twee zangers Dan Broeckner en Spencer Krug hebben verschillende projecten maar in Wolf Parade combineren ze hun individuele stijlen samen. Hoe dat zij met synths en gitaren die sound kunnen brengen met vier man op een podium, dat willen wij ook kunnen. Hoe die met synths spelen en hoe zij zo’n geluid kunnen produceren met maar vier mensen op een podium, dat is geniaal. Wij gaan alle shows zien, wij zijn daarvoor vorige week speciaal naar Londen gegaan. Voor de rest zit er ook Arcade Fire in, maar ook Interpol en Vampire Weekend kan je erin terugvinden. Veel Modest Mouse, vooral qua stemgebruik. Die typische indiebands maar dan een beetje rauwer, minder afgelikt. Er zit heel veel in. Onze plaat varieert van 3 minuten pop songs tot zes minuten hardere muziek. Je merkt wel dat er van verschillende vaatjes getapt is geweest, zonder te gaan stelen maar proberen om een origineel product van te maken
Wat is het verhaal achter de titel van de plaat?
Voor onze EP hadden we geen echte titel en dan hebben we iets onnozels genomen als “Everybody Herfsts”. Bij ons is het een heel proces om bijvoorbeeld de volgorde van de nummers te bepalen. Daar moeten tien discussies over gevoerd worden. Hetzelfde met de titel van de plaat. Ik maakte ook het artwork en dat moest echt op tijd binnen. Dus ik wou gewoon iets op die plaat zetten. Ik had ook net iets gelezen over Michelangelo en de Renaissance en ik vond het verhaal van dat paard Gran Cavallo wel tof. Dus ik dacht dat we dat wel konden gebruiken en dan heb ik een foto van een paard op die plaat geplakt. Dat was meer bedoeld als voorbeeld en iedereen vond dat oké. Dus uiteindelijk zit er niet veel verhaal achter.
Het past wel bij de stijl van de muziek en plaat. Het lijkt ook een beetje op het verhaal van jullie groepsnaam en EP.
Ja, de chaos zit er wel in.
Jullie hebben ook al getoerd in China. Hoe was dat?
Dat was een heel zotte ervaring. We waren gevraagd door de provincie om een paar shows in China te spelen en dat was echt een heel andere wereld. We waren daar met acht man, er was ook iemand om te filmen. Je wordt daar gedropt en er zijn dan mensen die ervoor zorgen dat echt alles in orde is. Je mag dan alles gaan bezien. We zijn zo naar een pandareservaat geweest. En tijdens de shows waren de mensen heel enthousiast. Op een heel militaire manier bijna. Je speelt dan voor een enthousiast publiek maar dan staan er militairen voor het publiek die alles in het oog houden.
Na de show is er dan ook 10 seconden kei enthousiast applaus en dan is het muisstil. Dat is zo’n cultuurshock. Er kwamen ook mensen naar ons om te zeggen dat ze nog nooit zoiets hadden gehoord. Dat was echt heel intens en we waren daar maar vijf dagen. We hebben daar zo’n twee shows gedaan, één werd geannuleerd. Het ene podium was voor zo’n tweeduizend man. Het ander was in zo’n theehuis aan een tempeltje, niet veel groter dan een pensenkermis. Dat was bevreemdend die ervaring maar echt wel één van de pieken in onze geschiedenis.
Jullie hebben ook in het Zuiden van Europa getoerd.
Ja, vorig jaar in Spanje, Frankrijk en dan Portugal waar we zo’n stuk of zeven shows speelden. Mensen zijn daar ook heel enthousiast over buitenlandse bands die de moeite doen om te komen. Soms speel je niet voor veel volk maar dan heb je mensen die je daarna mailen om te vragen dat je terugkomt. Het was ook super goed weer. 40 graden in Madrid en soms moet je dan binnen spelen. Dat was allemaal heel leuk. We hebben dat allemaal zelf geregeld. We hebben mails gestuurd, uitgelegd wie we zijn en wat we willen doen. En als je zo’n vijftig mails stuurt, dan komen er wel zeven shows uit. Dus als je een groepje bent en in het buitenland wilt spelen, dan lukt dat wel. Het kost wat geld om materiaal te vervoeren, maar dat gaat uiteindelijk wel.
Wat zijn dan nog jullie verdere toekomstplannen?
Vooral spelen. We hebben twee singles op de radio, één is niet opgepikt. Wat wel jammer is als je plaat net uit is. Ik denk dat nu het plan is om gewoon zo veel mogelijk te spelen en dat de plaat zo veel mogelijk bij de mensen komt. Tot het einde van het jaar zijn er een aantal shows, maar voor de zomer hopelijk ook wat festivals.
Het is niet altijd even gemakkelijk.
Er zijn zo veel bands in België en als je niet een van die twintig bent, is het moeilijk om jezelf kenbaar te maken. Het is vooral heel veel connecties hebben en mensen kennen. Je hebt niet altijd per se een management nodig maar we bestaan al een tijdje en dus was het echt tijd voor iets professioneler. Elk jaar een nieuwe lichting, om de twee jaar Humo’s Rock Rally. Waar blijven die bands allemaal vandaan komen?! Voor ons is het ook allemaal een hobby. We proberen daar ook niet van te leven. Als we op het einde van het verhaal break-even draaien dan zijn wij al tevreden. Zeker met zeven man verdien je daar niet veel aan. Je wilt gewoon zo veel mogelijk spelen en dat is het doel van elke band.
