Een matige plaat is vaak een slecht voorteken voor liveconcerten. De band moet die voorstellen en moet nieuwe nummers spelen. Een verplicht nummertje dat meestal slecht uitpakt. Meestal. Gelukkig overtrof Wild Beasts onze verwachtingen en zetten ze een strak, sensueel en dreigend optreden neer. Op papier een vreemde combinatie, maar in de praktijk pakte het zeer goed uit.
Ook voorprogramma Douglas Dare had een nieuwe plaat voor te stellen. Zijn nieuwste worp ‘Aforger’ komt pas op 14 oktober uit, maar je kon hem al op de kop tikken na het concert. De sympatieke Brit speelde vooral nieuwe nummers en dus was het even wennen voor de fans. Geen ‘Unrest’ of ‘Caroline’, wel een stevige afsluiter ‘Swim’ en de nieuwe single ‘Oh Father’ als herkenningspunten. Waar hij zich op zijn debuut nog wentelde in melancholie en tristesse, komt hij op zijn nieuw album veel verbetener uit de hoek. ‘Oh Father’ was een ferme uithaal naar zijn vader, ‘Binary’ een lekkere brok jazz pop. Douglas Dare blijft groeien als performer en liedjesschrijver zonder zijn beste kwaliteiten (loepzuivere zang en pianospel) te negeren.
Dat we geen fan zijn van de nieuwe plaat van Wild Beasts, is misschien wat te sterk uitgedrukt. Op zich geen slechte plaat, maar als opvolger van ‘Present Tense’, ‘Smother’ en ‘Two Dancers’ valt ‘Boy King’ toch wat uit de toon. De macho rock stond haaks op die zo sensuele voorgangers dat het even wennen was. Na hun doortocht in de Botanique kunnen we gelukkig vaststellen dat de nummers live beter zijn dan op plaat. De Britten zijn een vat vol tegenstellingen – mannelijk en toch vrouwelijk, sensueel en toch dreigend – en dat werkt live enkel in hun voordeel. Een sexy baslijntje hier en een scheurende gitaarsolo daar, alles overgoten met een strakke drumbeat: het recept klopte telkens perfect.
Beginnen deden Wild Beasts met een ietwat pretentieuze intro die een zonsopgang moest voorstellen en vooral veel te lang duurde. Een trucje dat ze nog eens overdeden net voor de bissen en ook toen niet werkte. Volgende keer graag meteen ‘Big Cat’ er tegenaan gooien want dat brengt de schwung er wel meteen in. Eens begonnen was er geen stoppen aan. De band hield er de vaart in met het nieuwe en aanstekelijke ‘Ponytail’ en kon daarna op herkenningsapplaus rekenen met ‘A Simple Beautiful Truth’ en ‘Bed of Nails’. Dat gelde eigenlijk voor zowat alle oudere nummers. Ook ‘Hooting & Howling’, ‘Mecca’ en ‘Wanderlust’ werden onthaald als favorieten en deden exact waarvoor ze in de set waren gedropt: het tempo hoog houden en het publiek geen moment geven om op adem te komen.
Als echte tijgers balanceerden Wild Beasts constant tussen verleiden en dreigen. Het verschil tussen liefkozen en aan stukken rijten, lag hem louter in de details. De enorme dreigende kop met holle ogen (hun albumcover) die als backdrop diende, versterkte dat gevoel alleen maar. Frontman Hayden Thorpe vatte zijn gevoel goed samen met een welgemeende “Fuck Yeah” na het spierballengerol inclusief scheurende solo in ‘Tough Guy’. Om daarna met ‘Alpha Female’ een ode aan sterke vrouwen te brengen en meteen de backstage in te duiken.
Obligate bisnummers ‘Get My Bang’, ‘Celestial Creatures’ en ‘All The King’s Men’ waren een mooie kers op de taart. Na goed anderhalf uur konden we twee conclusies trekken. Ten eerste is Wild Beasts een blijvertje. Al vijf albums lang blijven ze begeesteren en kunnen ze nu al een set samenstellen zonder dieptepunten of mindere nummers. Conclusie twee: misschien moeten we toch nog eens naar dat nieuwe album luisteren. ‘Boy King’ bleek live dan toch niet de teleurstelling die we op plaat hoorden.
Setlist: Big Cat/We Still Got The Taste Dancin’ On Our Tongues/Ponytail/A Simple Beautiful Truth/Bed of Nails/He the Colossus/Hooting & Howling/Mecca/2BU/Lion’s Share/Tough Guy/Wanderlust/Alpha Female//Get My Bang/Celestial Creatures/All the King’s Men
