De uit Brooklyn afkomstige Mitski Miyawaki oogste in 2014 al veel lof voor haar plaat Bury Me at Makeout Creek en deed er dit jaar nog een schepje bovenop toen ze in juni Puberty 2 uitbracht. Een plaat die haar een vermelding op praktisch elke indie-blog ter wereld opleverde. Voor het eerst sinds de release van die laatste plaat, zakt ze af naar België om voor een redelijk goed gevulde AB Club die plaat voor te stellen.
Voor Mitski zelf aan de beurt was, kregen we eerst nog een voorprogramma dat werd verzorgd door Trust Fund. Dit is het project van de Brit Ellis Jones, telkens bijgestaan door een roterende line-up. In de AB Club kreeg hij de assistentie van een drummer (die zich af en toe op de grond gooide om ook wat op keyboard te spelen) en een bassiste die ook de frontvrouw is van de Britse band Personal Best.
Trust Fund bracht vrolijk voort huppelende indierock met echo’s van 90’s band Superchunk en ook een sterke gelijkenis met recentere groepen als Adult Mom of Speedy Ortiz. Om soortgelijke bands te vinden, is niet direct een vergrootglas nodig maar Jones en zijn drummer probeerden zich te onderscheiden door op een kinderlijk hoge en schelle manier te gaan zingen. Dat was iets wat resulteerde in slechts wisselend succes. Soms zat er onder de zang een aardige melodie verborgen en ging het enthousiasme van de drummer ook nog aanstekelijk werken. Helaas kregen we ook te vaak onbeduidende nummers met een flinterdunne melodie die door vreemde overgangen al gauw in een soep terecht kwamen. Algemeen gezien trok de zang teveel aandacht naar zich toe en die ergerde te vaak om van een geslaagd optreden te spreken.
Tijdens de hoogtepunten van de hoofdact Mitski speelde de zang ook een dominante rol, maar bij haar viel dat absoluut niet negatief uit. Ze werd bijgestaan door een drummer en een gitarist terwijl ze zelf bas speelde. Maar het was vooral haar indringend stemgeluid, vergezeld van stuwende zanglijnen en sterke teksten die in de AB Club de handen op elkaar kregen.
Ze vloog er direct in met “Townie” en het duurde even vooraleer er iets uit haar nieuwste (en briljantste) plaat Puberty 2 passeerde. “Thursday Girl” had de eer. Tussendoor stak ze er ook nog een geslaagde cover van Calvin Harris’ “How Deep is Your Love” tussen. Qua songmateriaal zit het allemaal meer dan goed maar toch kwamen die songs in de AB Club niet altijd volledig tot hun recht. De grootste troef, Mitski’s stem, verzoop te vaak in de instrumentatie. Dat terwijl de gitarist eerder aarzelend bleef spelen.
Een van de twee singles van haar laatste album, “Your Best American Girl”, kwam halfweg de set langs en kampte met soortgelijk probleem. Het nummer zelf is steengoed maar live bleef het allemaal teveel op de vlakte. De finale mep in het gezicht die de studioversie wel heeft, kwam er hier niet uit. Die andere single “Happy” stond in Brussel zelfs niet op het programma. Het was pas even later, tijdens “Drunk Walk Home” dat Mitski er wel volledig doorkwam. Ze trok haar strot een paar keer wijd open en kon eindelijk imponeren op de manier die je van iemand met zoveel talent kan verwachten.
De laatste twee nummers werden door Mitski solo gebracht, en zo bewees ze op het einde nog even dat haar bandleden er in principe helemaal niet bij hoeven, want dit laatste stuk was stiekem toch het beste deel van het hele concert. Toen vertrok ze na drie kwartier te spelen in de coulissen zonder terug te keren voor een bisronde, ondanks een luid en enthousiast publiek. Dit zorgde toch nog wat extra voor een enigszins onvoldaan gevoel bij het buitenkomen. Ook al was in de AB club goed te horen dat Mitski een van de beste songschrijvers van het moment is, de hooggespannen verwachtingen die dat met zich meebracht kon ze niet helemaal inlossen.
