Op vrijdag reisden we af naar Arras in Frankrijk om er het Main Square festival bij te wonen. Het festival had dit jaar een iets minder impressionante line-up dan voorbije edities, maar dat hield ons niet tegen om toch te gaan.
Het festival trok opnieuw heel wat volk, met opvallend veel Belgen tussen het publiek. ‘Dit is het goedkope Werchter’ hoorden we meermaals vallen. Toch viel de line-up niet te vergelijken, al ligt het muziekgenre wel op eenzelfde lijn. Het festival had hoogstwaarschijnlijk een kleinere massa verwacht, want dagelijks waren er grote wachtrijen aan de veiligheidscontroles om het festival binnen te komen. Controles die zeker niet overbodig waren door de dreigende terreur, toch hadden ze volgens ons iets meer controlemensen kunnen inschakelen. Meermaals misten we namelijk een vroege band, door de lange wachttijd. Echter buiten dit was het festival dik in orde.
Als een feestje in de modder leek het festival van start te gaan. Bakken regen vielen er uit de lucht op dag 1, gelukkig een trend die zich niet voortzette de rest van het weekend. Twee zonnige dagen volgden en langzaam verdween de modder.
We zagen veel op het festival maar niet alles. We zetten voor jullie even de meeste opmerkelijke, beste en minder goeie acts op een rijtje.
Vrijdag 1 juli
Beste modderfeestje: Flume
Nicko Guihal
Flume was degene die voor het feestje zorgde op dag één en bracht de volledige Green Room aan het dansen. De jonge Australiër ging volledig los achter de draaitafels en zijn enthousiasme straalde af op het publiek, dat talrijk danste in de modder. De bijhorende lichtshow zorgde voor een nog groter feestgevoel. Vooral wanneer het abstracte, experimentele ‘Wall Fuck’ eraan kwam, was voor ons het feestje compleet.
Grootste Teleurstelling: Ellie Goulding
Nicko Guihal
‘Hello Main Square’ en ‘Bye Main Square’ woorden die we van de zangeres zelf niet te horen kregen. Zonder enige verwelkoming begon de Britse ster aan haar optreden, dat duidelijk tegen haar zin was. Lachen was duidelijk niet van toepassing tijdens deze performance. Ook de danspasjes waren maar mager, en op een leuk praatje bleef het al helemaal wachten.
Vocaal en muzikaal viel er niets op aan te merken. Ellie zong foutloos en bracht al haar nummers uitstekend. Echter wanneer de backing vocals meer enthousiasme uitstralen dan de frontzangeres maken we ons toch wat zorgen. Misschien zorgde de vele regen op dag één voor haar slechte humeur, wie zal het zeggen. Toch kwam ze wat ondankbaar over bij een talrijk publiek dat voor haar een uur in de regen stond. Ellie, die normaal gezien altijd schitterende shows geeft, leek nu toch wat haar vibe te missen. Na de show kon ze precies niet snel genoeg van het podium af zijn. Misschien was een ‘Hello’ en ‘Goodbye’ toch op zijn plaats. Hopelijk is dit een trend die zich niet verder zet bij haar volgende shows en krijgen we de lachende Ellie terug.
Zaterdag 2 juli
Grootste verrassing: Bear’s Den
Bear’s Den was om het simpel uit te drukken steengoed! De mannen speelden op dag twee de pannen van het dak (ofja hemel) in de Green Room. Ze mochten rekenen op een talrijk aanwezig publiek. Een opkomst waar zanger Andrew Davie precies zelf nog niet helemaal aan gewend was. Bij ieder uitbundig applaus was het ongeloof en de dankbaarheid van zijn gezicht te lezen. Dit maakte de groep voor ons alleen nog maar aantrekkelijker. De toewijding en dankbaarheid waarmee ze op het podium stonden, maakte ons als publiek warm van binnen. Wanneer de bekendste hits ‘Agape’, ‘Elysium’ en ‘Above The Clouds of (Pompeii)’ eraan kwamen, en het publiek deze luidkeels mee brulde, was de verbijstering compleet. Davie leek zijn ogen niet te geloven. Bear’s Den heeft volgens ons zeker het potentieel om volgend jaar de mainstage plat te spelen. Houd hen in de gaten want ze worden groots.
Indrukwekendste talent: Walk off the Earth
Nicko Guihal
Wat was dat een show! Walk off the Earth maakte de mainstage zot! Een zowat volledig vol plein voor een band die bekend raakte door covers te plaatsen op Youtube. Wie had dat gedacht? Walk off the Earth geniet duidelijk meer bekendheid dan we dachten. In onze ogen is deze meer dan verdiend, het talent spatte ervan af. Walk off the Earth viel meteen binnen met een knaller wanneer zangeres Sarah Blackwood vol enthousiasme het podium opspringt en het publiek al van lied één aanspoort om mee te springen. Deze vibe wist de band de gehele show aan te houden. Grote publiekspelers, dat zijn ze zeker.
De groep bracht in Arras hun nieuwste cover van ‘Hello’ live en bewees daarmee opnieuw hoe getalenteerd en uniek ze zijn. Aan de hand van plastic buizen die ze in het rond draaiden, creëerde de groep de sound van het nummer. Ook bij de mashup van ‘Somebody That I Used To Know’, het nummer waarbij alle groepsleden samen één gitaar bespeelden, werd nogmaals hun talent duidelijk.
De manier waarop ze het publiek mee hadden viel opnieuw op wanneer Mike Taylor, beter gekend als Beard Guy, op de voorgrond stapte en op een majestueuze wijze het publiek ophitste. De menigte werd nu pas echt zot. Beard Guy wist met enkele gebaren de toeschouwers heel luid te maken tot muisstil.
Het lijkt ons evident, Walk off the Earth weet hoe het een publiek moet bespelen en de bandleden zijn geboren entertainers. Eén van de beste shows zoveel staat vast.
Beste mainstream: Macklemore and Ryan Lewis
Nicko Guihal
Dat Macklemore en Ryan Lewis weten hoe ze een show moeten neerzetten, wisten we al langer. Het was deze keer niet anders op Main Square. Toch deed het begin ons wat vrezen. Ze startten hun show met heel wat minder bekende nummers en veel te gladde, te sterk voorgeprogrammeerde speeches. Gelukkig kwam daar in de tweede helft van de show verandering in. Hierin werd hit na hit gespeeld, die het publiek luidkeels meezong en meedanste. Vooral hun afsluiter ‘Downtown’ werd zeer enthousiast onthaald. Een workout was deze show zeker, want in de tweede set stond het publiek op praktisch geen enkel nummer stil. ‘Macklemore wanted us to dance, so we danced’. De groep bespeelde het publiek meermaals door climaxen op te bouwen en de show zogezegd vroegtijdig stop te zetten, om daarna na enkele minuten terug te komen met een nog grotere hit en een nog groter spektakel. Iedere keer net wanneer een aantal mensen het op een vertrekken zetten, riepen ze hen terug. De dance battle tussen twee fans en het erotisch intermezzo van Macklemore maakten de show compleet. Laat het ons duidelijk zijn ‘These guys know how to put on a show’, maar Macklemore alstublief, raak die veel te gladde speeches kwijt.
Zondag 3 juli
Kleine tegenvaller: Band of Horses
Op dag twee speelde de Amerikaanse rockband Band Of Horses in de namiddag op de mainstage, maar misschien was de kleinere en intiemere Green Room hier toepasselijker geweest. Band of Horses speelde voornamelijk nieuwe nummers, die echter nog iets minder gekend zijn. Meezingers bleven dan ook uit. Een klein beetje saai, zo kwam de band over op de mainstage. De sfeer leek zich vooral te bevinden op de eerste rijen. Ook vocaal zat Bridwell niet altijd perfect, maar dat vergeven we hem nog. Hij bleef zijn vertederende zelf en gaf alles op het podium. De zanger leek met zijn houthakkers hemd en pet recht uit een vrachtwagen of tractor gestapt. Hij had daarmee de meest down to earth uitstraling van hoogstwaarschijnlijk alle artiesten op Main Square.
Het publiek kwam echter pas echt op gang bij het alom bekende ‘The Funeral’. Deze hit wist wel iedereen te raken van begin tot eind. Misschien hadden ze deze beter niet opgespaard tot afsluiter, maar iets meer in het midden van de set gebracht. Deze had namelijk de sfeer kunnen zetten bij de andere songs. Voor grote fans was Band of Horses waarschijnlijk een schitterende performance, maar een iets minder vertrouwd publiek miste de vibe.
De allerschattigste frontman: Years and Years
Nicko Guihal
Olly Alexander is voor ons officieel uitgeroepen tot meest charmante, meest schattige frontman ooit. Met de manier waarop hij zijn beste Frans probeerde uit te halen en licht bescheiden de woorden uitbracht, deed hij menige vrouwen in het publiek smelten.
Er was een minder grote opkomst bij deze mannen dan bij de voorgaande groep L.E.J. in de Green Room, maar daar leken ze zich geen zorgen om te maken. Years and Years zette een schitterende show neer en bracht het volledige publiek aan het zingen, dansen en springen. Olly bleef zijn nederige, giechelende zelf en haalde zijn beste dansmoves boven op het podium. Ook vocaal zat de zanger verrassend goed, nog altijd niet perfect, maar zeker niet barslecht. Na heel wat negatieve recensies te lezen en de lage verwachting die we van hen hadden, bewees de groep op Main Square ons toch wel het tegenovergestelde.
Grootste verwachting: Editors
Nicko Guihal
Aangezien Editors één van de enige grote headliners waren die wij gingen bekijken, waren we toch wel heel benieuwd naar hun show. Deze was dan ook zoals verwacht perfect in orde. Tom Smith zong alle nummers foutloos en was zijn ietwat vreemde zelf op het podium. De groep had het publiek mee en alle hits werden uitbundig meegezongen. Zeker hun alom bekende ‘Papillon’ had de volledige menigte in zijn ban. Precies zoals je verwacht van zo’n grootste band. Weinig op aan te merken bij deze groep. We hielden Editors aan een hoge lat en ze stelden niet teleur! Een waardig headliner deze.
Beste Franse ontdekking: Last Train
Nicko Guihal
Aangezien Main Square een Frans festival is, speelden ook heel wat Franse bands op de podia. Tussen al die Franse groepen was Last Train voor ons toch wel de grootste ontdekking. Last Train is een iets hardere rockband, die rock-n-roll terug tot leven bracht op de weide. Ze speelden vroeg op dag drie, maar slaagden er toch in de mainstage tamelijk te vullen. De groep is zeer jong en dat merkte je op het podium. Ze zaten vol levenslust en smeten zich volledig. Zeker tijdens de instrumentale solo, waarbij de zanger een sigaret tussen de lippen knelde en volledig los ging. Het werd ons duidelijk dat deze band hun rock-n-roll imago hoog wil houden. Last Train is een jonge band met bakken energie. Eentje die volgens ons zeker de moeite waard was.
Zotste party: Odesza
Julian Bajsel
Dansen, dansen, dansen. Dat deden we op Odesza. Het publiek werd simpelweg zot bij deze performance. Er werden zelf enkele malen moshpits gevormd, wat ons iets minder toepasselijk leek op deze muziek. Misschien een nieuwe trend bij het toch wel opvallend zeer jonge publiek, dat een beetje op hol sloeg. Odesza was letterlijk nog een laatste maal alles geven.
Dat deze dj’s niet puur elektronisch spelen geeft het geheel een extra dimensie. Naast draaitafels was er ook een drum en zelfs een trompet van de partij. Om het kort te houden, Odesza zette de Green Room in brand. Voor ons waren ze de perfecte afsluiter van Main Square.
Main Square was een feest van begin tot eind. Een festival waar vooral veel gedanst en luidkeels meegezongen werd in de prachtige citadel van Arras. Waar de Fransen, les Belges accepteerden en bewezen dat ze net iets sterker zijn in voetbal. Main Square, een echte aanrader voor wie Rock Werchter net iets te groot of duur vindt.
