Farewell Dear Ghost is een band uit Oostenrijk. In 2013 bracht de groep de debuutplaat “We Colour The Night“ uit. Het bevat zoete indiefolk nummers waarbij de nadruk ligt op de tekst. Drie jaar later kwamen ze met een nieuwe ep waarin ze op zoek gingen naar andere horizonnen. Het resulteerde in “Skin” waarop bombastische klanken nooit ver weg waren en de grootsheid erg aanwezig is. Meer gitaren, een strakker geluid en een volwaardige groep. Denk aan Coldplay, Snow Patrol of Kodaline.
Farewell Dear Ghost is de naam voor de band. Hoe heb je die gekozen?
Ik heb het eigenlijk een klein beetje gestolen van Monta. Dat is een Duitse singer-songwriter en hij heeft één album uitgebracht waar ik echt van hield. Op die plaat stond een nummer: Farewell Dear Ghost. Het bleef bij mij hangen en ik vond het zo mooi dat ik besloot om er mijn eigen bandnaam aan te wijden.
De band brengt gevoelige pop met postrock invloeden. Van waar halen jullie je inspiratie?
Ik zou het omschrijven als een mix tussen een beginnende Arcade Fire en een beginnende Coldplay met wat U2 gitaren. Het overweldigende popgeluid is erg natuurlijk gegroeid. Het zat ergens altijd al in ons en het was dan ook logisch dat het er zo uitkwam. Het project is gaandeweg geëvolueerd. Het startte als mijn soloproject waarbij ik als singer-songwriter te werk ging. Toen ik met de producer de studio inging, kwam dat geluid er als het ware uit. We gooiden ideeën in de groep en op het einde klonk het zo groots dat het nodig was om dat als band te verwezenlijken.
We namen een grote stap vooruit door als viertal verder te gaan. Het geluid werd netter en mooier afgelijnd waardoor we nu echt goed klinken als groep. We brachten het naar een hoger niveau op die manier. Ik schrijf de nummers nu zelfs niet meer helemaal alleen. Ik kom soms af met demo’s maar op het eind zal je die nooit meer herkennen. Ik kwam met de ideeën, de beginnende vonk maar we werkten er samen aan.
Jullie hebben getourd in China. Hoe heeft dit jullie als groep beïnvloedt?
Dat is één van de hoofdredenen waarom we er als band nog steeds zijn. Daar gaat onze nieuwe EP ook over. We vertaalden al onze emoties en ervaringen in die EP. Het was de laatste trede die genomen moest worden om deze band te vormen. Het was de eerste keer dat we zo ver van huis waren en het zorgde ervoor dat onze band sterker werd.
Is de EP dan een soort van dagboek van jullie avonturen?
Muzikaal is het dat zeker. Op basis van de songteksten is het iets minder maar het kan wel zo zijn. Ze zijn iets persoonlijker waardoor ze meer reflecteren op mezelf. Muzikaal kan je het zeker horen omdat alles in China zo groot en luid was en dat is in onze sound gekropen. Onze klank werd beter gedefinieerd, de basis is er nog maar het is op een hoger niveau gebracht.
Hoe werd de Westerse muziek die jullie maken daar onthaald?
Het was een erg overweldigend gevoel. We deden slechts vier optredens waarvan er twee onbeschrijfelijk goed waren. Het was een ruimte vol mensen die nog nooit van onze muziek hadden gehoord. Alles is daar gecensureerd dus dat kan ook niet. Het zorgde voor een unieke ervaring. Al bij de eerste noten waren ze verbaasd en begonnen ze te dansen. Het was vanaf het begin een groot feest. Ze hadden precies nog nooit van zo’n muziek gehoord, terwijl het gewoonweg indiepop is. In Peking en Shanghai wonen meer dan vier miljoen mensen en er zijn slechts vier clubs voor muziek, dat is te weinig. Daarom zijn ze ook erg gelukkig als ze eens iets nieuw horen.
Wat is het verschil tussen de EP met enkel vier nummers en de debuutplaat?
De EP is een klein statement waarin we duidelijk maken aan het publiek dat we nu een band zijn. Het is misschien zelfs iets beter dan de debuutplaat omdat het een volwassener geluid naar voor brengt. Toch blijven we live zowel de oude als de nieuwe nummers brengen. Het debuutalbum was veel directer. Op de EP kan je veel sneller gaan interpreteren en nadenken over wat het zou gaan.
Jullie deden een tour als voorprogramma van Nada Surf. Is het altijd een droom geweest om met een grote band te touren?
Het is altijd geweldig om te touren met een band die je op jouw eigen iPod had. Ik hou er van om het voorprogramma te spelen van groepen omdat je er erg veel van kan leren. We kunnen nu eens achter de schermen kijken van die grote producties. Het zijn ook normale mensen die op dezelfde manier begonnen zijn als ons. Ze hebben hetzelfde meegemaakt, speelden slechte shows en deden ook voorprogramma’s van andere bands. Dat maakt het erg leuk.
Wat is het interessantste dat jullie geleerd hebben van die grote bands?
Als je eerlijk bent met je eigen muziek, dan bereik je altijd de mensen die je wil. Dat is het mooie aan een voorprogramma, je raakt bij mensen die je anders nooit zou bereiken. Je krijgt de mogelijkheid om hen te overtuigen van jouw eigen muziek. Als je eerlijk bent en geen “fake show” opzet, dan snappen ze wat je bedoelt.
Werken jullie ondertussen aan de opvolger van het debuut?
Er zijn al concrete ideeën maar eerst gaan we wat festivals doen, genieten van de zomer om daarna onze plaat op te nemen. Live zullen we daar nog niets van spelen. Yannis Philippakis van Foals zei ooit eens dat hij geen enkel nummer van zijn nieuwe plaat live wilde spelen tot hij uitwas. Dat kwam omdat hij niet wilde dat mensen een slechte live-versie hoorden vooraleer er de goeie studioversie is.
Je vindt Farewell Dear Ghost hier:
