Frêle mannetjes, geen woekerende baarden (buiten de toetsenist dan), geen kinky hipsterbretellen. Wie zonder voorkennis naar Ought zou komen, zou bij het opkomen van de bandleden oppervlakkige gitaarpop verwachten. Toch is Ought een en al dansbare punker rock ’n roll.
Het oorspronkelijk concert in de Botanique stond geprogrammeerd eind november vorig jaar, maar door Salah en zijn vrienden werd het concert van Ought verplaatst naar 27 april. Same time, same place. Niet dat dat enig effect had op de belangstelling, die was er nog steeds. De Rotonde zat vol, incluis robuuste mannen met baarden en kinky hipsterbretellen. Het publiek had alles wat Ought op het uiterlijk duidelijk niet had.
Ought, het kind van drie Amerikanen en een Australiër, speelt onder de Canadese vlag van Constellation Records (GYBE!, Thee Silver Mt. Zion…) en ontsproot uit de straatprotesten tegen het grote kapitaal in 2013 in Montréal. Nu, drie jaar later, hebben ze al twee studioalbums onder de arm plus een stevige livereputatie kunnen opbouwen (Pitchfork Music Festival 2014!). Die reputatie bracht uiteraard verwachtingen met zich mee, en die werden meteen ingelost met Sun’s Coming Down, het titelnummer van hun laatste worp. Vurig en zeer energiek. De passie straalt van Tim Darcy en co af. En dat werkt uiteraard uiterst aanstekelijk op het publiek. De toon was meteen gezet.
Eerste hoogtepunt kwam er met Men For Miles. Een staaltje van meesterschap. Herhaling in een nummer wérkt, zoveel is duidelijk. Het eerste nummer waar je een echte blauwdruk kan horen van waar Ought voor staat. Typische dieselnummers: traag op gang komen, om dan bijna beatboxsnelheden te behalen tijdens de refreinen. Men For Miles is ook het eerste nummer van de avond waar Darcy het publiek echt toeschreeuwt alsof hij zijn idealistische boodschap wil verkondigen aan zijn militanten. ‘They were men for miles, they were men for miles’. Die manier van bezingen keer vaak terug bij Ought.
Levensliedjes over de dagelijkse dingen des levens, op smaak gebracht met een flinke dosis humor en afgekruid met anti-moraliserende boodschappen. Ought vat zijn repertoire perfect samen in Beautiful Blue Sky, de tweede climax van de avond en tevens een instantklassieker. Niet verwonderlijk als je zo’n scandeerbare tekst schrijft. Darcy beschrijft de obligate oppervlakkige praatjes tussen mensen die eigenlijk geen zin hebben in een conversatie. ‘I feel alright! How’s the family? Fancy seeing you here!’ Darcy besluit dat hij niet langer bang is om te sterven onder zo’n mooie blauwe hemel met een geile ‘yes’. Op plaat klonk die ‘yes’ al vrij lekker, maar live raad ik hem aan om ooit eens in het Duits te zingen, dé taal van de geilheid. Punkrock was nog nooit zo sexy. Zelfs de Vader Abraham-figuur in het publiek danste de ziel uit zijn lijf.
Al snel volgde die tweede instantklassieker: Habit. ‘I Feel A Habit Forming’, poogt Darcy een of andere god toe te spreken. De opbouw van Habit zou niet misstaan in postrockwateren, en evolueert zachtjes in een bezwerende symbiose van fragiel gekerm en onheilspellende drums. Ought krijgt werkelijk iédereen mee, zelfs de geluids- en lichttechnici. Alleen moet de band soms durven de bezwering op het hoogtepunt af te breken, een kort en stevig nekschot is beter dan een lange dood sterven. Dat lijken ze nog niet echt goed aan te voelen.
Uiteindelijk bracht Ought elf nummers, goed voor een uur vol zwetende lijven en volledige focus. Niemand die na de twee encorenummers het gevoel had dat het welletjes was geweest, maar het omgekeerde klopt ook. Ought heeft een houdbaarheidsdatum, en zolang die niet overschreden wordt, zijn ze waardige substituten van legendes als Sonic Youth en Pavement.
Setlist:
1. Sun’s Coming Down
2. The Combo
3. Passionate Turn
4. Men for Miles
5. Beautiful Blue Sky
6. Today, More Than Any Other Day
7. On the Line
8. Habit
9. Never Better
Bis:
10. Around Again
11. Pill
