Twee schattige en springerige meisjes op het podium met zeker tien instrumenten. Het leek vooraf ongeloofwaardig om deze tieners van 16 en 17 jaar al deze instrumenten te zien bespelen. Toch slagen ze er in om in iets meer dan drie kwartier al hun talenten te tonen aan een exclusief publiek. De twee jongedames hebben blauwgroene lippenstift, een reusachtige haardos en dragen schattige sterrenpakken. Dat is iets wat wij hen zien worden: grote sterren.
De naam Let’s Eat Grandma is niet alledaags en behoort tot een soort grammaticale grap tussen de twee meiden waarin ze een komma vergeten. In 2013, toen Rosa Walton 13 en Jenny Hollingworth 14 waren, richtten ze de band Let’s Eat Grandma op. Toen pas begonnen de twee dame’s zichzelf instrumenten aan te leren. Na drie jaar spelen ze bijna alles en dat werd getoond in de Botanique. Wanneer de twee jonge tieners het podium opkomen, overheerst eerst de schattigheid. Ze beginnen met een handgeklap tegen elkaar zoals dat vroeger op de speelplaats thuishoorde. Het toont meteen hoe speels de dames nog zijn. Niet veel later weerklinkt de eerste donkere synth. Jenny blijft verder klappen en haalt daarna een eerste instrument boven: de saxofoon. Die geeft het geheel meteen een donker sfeertje, maar laat tegelijk de melancholie toe.
De hechtheid tussen de twee hartsvrienden is iets wat echt opvalt. Ze leunen op elkaar, vertrouwen elkaar dingen toe, zingen perfect meerstemmig op een erg hoge toon en maken samen muziek op één instrument. Naast het muzikale proberen de jonkies om een absurde show neer te zetten. Af en toe gaan ze eens zitten op de grond of liggen ze zelfs volledig neer. Daarnaast doen ze allerlei rituele bewegingen met de handen en lopen ze heen en weer om zo hun tribale muziek extra kracht bij te zetten. Dit is zo wanneer Rosa de xylofoon bespeelt en Jenny daar diepe synths aan toevoegt. Wanneer de twee dames besluiten om erg hoge noten te spelen op hun blokfluit, lijkt het alsof we in een sprookjesbos beland zijn. Het feeërieke overheerst doorheen de hele set en brengt het publiek in hogere sferen.
Het drumstel dat op de achtergrond van het podium staat, bleef in het begin onaangeraakt. In het midden van de set komt daar verandering in. Eerst speelt Jenny enkele simpele tonen waarna ook Rosa het drumstel onder handen neemt. Het enige instrument dat nog ontbrak, was de gitaar. Rosa neemt dit in de hand en speelt rustige, soms chaotische deuntjes. Jenny bezingt dit met haar hoge stem die op momenten doet denken aan Björk. Door al deze instrumenten onder handen te nemen, komen de nummers nogal chaotisch over. Dit hoort bij de show want Let’s Eat Grandma is een band waarin wanorde en melancholie perfect in evenwicht gaan. Bij “Eat Shiitake Mushrooms” en “Sink” tonen de dames dat ze ook kunnen rappen. Op het eind gaan de meisjes nog eens op de grond liggen en spelen ze met hun looppedaal.
De dames toonden alles wat ze in huis hebben waardoor de chaos soms compleet was. Toch bleek dit ingestudeerd concert op zijn minst indrukwekkend. Twee meisjes met een geweldig talent: absurde muziek maken en dit zo overtuigend mogelijk overbrengen
