Lanterns On the Lake is een bescheiden vijftal uit het befaamde Newcastle upon Tyne, ook wel bekend van Geordie Shore. Ze speelden al enkele keren in België, maar groter dan de Witloofbar van de Botanique waren ze dusver nog niet geraakt. Ook nu traden ze weer op in de Botanique, zij het deze keer in de iets grotere (doch nog steeds bescheiden) Rotonde. Iets waar ze naar eigen zeggen al lang naar uitkeken.
De avond begint sterk met de titeltrack ‘Beings’ van hun nieuwste plaat, een opener die je rustig meesleept. Het kalme begin ontplooit zich echter snel in een krachtig muzikaal spel. De rest van de set schommelt steeds tussen het breekbare en het krachtige, tussen fragiel en force. De kwetsbare stem van zangeres Hazel Wilde balanceert met de krachtdadige instrumentatie. Doordat veel van hun liedjes op plaat eerder in een nostalgische sfeer baden, is het verrassend dat er live zoveel pit achter schuilt. Ondanks de kleine zaal is dat wel nodig om de hele ruimte op te vullen.
Lanterns on The Lake bouwt hun liedjes vaak traag op om dan ergens halverwege uit te uitmonden in een climax geleid door de percussie en drum. Hierdoor krijgt de aandacht geen kans om te verslappen en blijft het energiegehalte doorheen het concert op peil. De band nam voor de gelegenheid dan ook een heel arsenaal aan instrumenten mee. Percussie, gitaar, keyboard, viool, beatring,… Allemaal lustig en met enige creativiteit bespeeld. De gitaar, doorgaans een tokkelinstrument, doet af en toe ook dienst als strijkinstrument. Dit leidt tot merkwaardige, maar aangename geluiden die aan Sigur Ros doen denken. Muzikaal gezien is er dus wel genoeg geesteskracht, maar toch mist de performance een zekere power om alles net dat tikkeltje meer te geven.
In de zaal heerst er een beetje een apathische sfeer en het is niet zeker waar die juist vandaan komt, waardoor je in de vicieuze kip en ei cirkel komt. Is de droge reactie van het publiek te wijten aan een gebrek aan passie bij het vijftal of komt het gebrek aan passie door de droge reactie van het publiek? Het is wel jammer want dergelijke muziek nodigt uit tot intimiteit en die ging ergens verloren. Al is het exacte pijnpunt moeilijk vast te leggen. Ieder doet namelijk braaf wat er van zich verwacht op, maar meer zit er kennelijk toch niet in.
Of misschien toch een klein beetje. De Botanique mag dan misschien wel de laatste stop van hun Europese tour zijn, de band vindt nog energie voor maar liefst twee bisrondes. De eerste sluiten ze af met het o zo mooie ‘I Love You, Sleepyhead’. Wederom een trage aanvang die gestaag ontpopt in een climax waar de band nog eens even alles van zichzelf geeft. Het lijkt alsof ze die zowel voor zichzelf als voor het publiek spelen. Alsof ze nog een laatste maal willen genieten van deze tour.
En dan komt de groep onverwachts nog eens het podium op. Een deel van het publiek had zijn weg naar de uitgang al gevonden maar haast zich snel terug naar binnen. De rotonde wordt met het al iets oudere ‘Not going back to the harbour’ nog op een allerlaatste uitspatting getrakteerd.
