Het voorbije jaar was opnieuw heel vruchtbaar voor mooie platen. Zeer vruchtbaar zo bleek, want onze redacteurs kozen niet vijf, niet tien, maar elf van de beste albums van 2015. Een elftal, zo u wil. En als een echte voetbalcoach geven onze redacteurs ook tekst en uitleg bij hun keuzes en leggen ze uit waarom sommige albums de basis niet hebben gehaald.
11. The Libertines
Wanneer ik hoorde dat The Libertines bezig waren met een comeback had ik net zoals iedereen weinig hoge verwachtingen. Want laten we eerlijk zijn, het voorbije decennia was er eerder een van afbrokkeling en vernielzuchting. Vreugde alom wanneer ik merkte dat de nieuwe samenwerking toch iets moois had opgeleverd. “Anthem for Doomed Youth” volgt de lijn van hun vorige platen maar met meer maturiteit. De ska en reggae invloeden die terug te vinden zijn zorgen ervoor dat de plaat een zekere rust uitstraalt, waardoor het bijna (bijna!) lijkt of de likely lads dan toch eindelijk hun rust hebben gevonden.
“Gunga Din”: https://www.youtube.com/watch?v=LEf27xuYcw4
10.Balthazar – “Thin Walls”
Een album dat volgens mij in vele lijstjes onterecht is weggelaten. De sfeer van hun vorig album “Rats” is nog duidelijk aanwezig maar deze plaat is strakker. Wederom worden we verwend met een combinatie van gracieuze strijkers en de gekende meerstemmigheid die ook nu niet gaat vervelen. De soms wat zeurige zang stoort niet maar past net perfect bij de harmonieuze instrumentatie . “Thin Walls” is een plaat die na elke luisterbeurt zich steeds meer in het gehoor gaat nestelen. Met dit derde album bewijst Balthazar dus nogmaals dat ze tot de absolute top van de Belgische muziek behoren.
“Bunker”: https://www.youtube.com/watch?v=qwi6POwtfnc
Facebook / Twitter / Soundcloud
9. Father John Misty – “I Love You, Honeybear”
De invloeden van Fleet Foxes zijn nog voelbaar maar met “I Love You, Honeybear” heeft Josh Tillman een interessante plaat afgeleverd. De plaat is een amalgaam van blues, country, rock en pop. Het orkestrale element van het album maakt het geheel warm en sensueel. Deze harmonieuze melodieën contrasteren echter soms met de lyrics die vaak net iets duisterder zijn, waardoor er een weemoedige sfeer ontstaat. Maar laat dat net mijn achilleshiel zijn.
“Chateau Lobby #4 (in C for Two Virgins):
8. Julia Holter – “Have You In My Wilderness”
Heerlijke melodieuze arrangementen, zachte stem en poëtische teksten. Meer heb ik niet nodig om overtuigd te worden. De vele akoestische instrumenten die er aan te pas komen (cello, viool, piano,…) maken het een rijke plaat. Haar vroegere avant-garde invloeden zijn nog steeds hoorbaar, wat het album dan ook onderscheidt van de rest. Het is een intrigerend werk dat vraagt om opnieuw en opnieuw beluisterd te worden.
“Feel You”:
Facebook / Twitter / Soundcloud
7. Marian Hill – “Sway”
Een nieuwkomer dit jaar die van mij nog wel even mag blijven plakken. “Sway” is de muzikale verpersoonlijking van sensueel. De zwoele stem van zangeres Samantha Gongol is perfect gecombineerd met stoere pulserende beats. Maar een enkel label plakken op het album is onmogelijk, zo is het een smeltkroes van soul, hip hop, electronica en jazz. Er zijn invloeden merkbaar van Ella Fitzgerald maar ook Drake. Het is een werk waarvan er geen twee bestaan en dat is in deze tijden niet altijd even gemakkelijk te vinden.
“One Time”:
Facebook / Twitter / Soundcloud
6. Made In Heights – “Without My Enemy What Would I Do”
In 2015 kwam dan eindelijk het volledige album van Made In Heights uit. Gedurende anderhalf jaar voor de release hadden ze al enkele teasers de wereld ingestuurd. Het album is een geslaagde versmelting van zangeres Kelsey Bulkin’s melancholische stem en producer Sabzi’s minimalistische beats. Er zijn zowel pop als hiphop invloeden in de plaat gesijpeld maar zonder ooit zijn originaliteit te verliezen. Het is een divers album met liederen die je in de weemoed onderdompelen maar ook die je bescheiden doen heupwiegen. Persoonlijke favoriet? Murakami
“Murakami”:https://soundcloud.com/madeinheights/murakami
Facebook / Twitter / Soundcloud
5. Kevin Garrett – “Mellow Drama”
Kevin Garrett bracht dit jaar zijn eerste EP “Mellow Drama” uit en bewijst meteen dat Sam Smith er een zware concurrent bij heeft. Zijn suikerzoete stem en melodieuze beats vormen een symbiose die in je oren blijft plakken. Voor dit EP werkte hij samen met Jay Z’s Roc Nation en die invloed is zeker voelbaar. Er zijn wat hiphopinvloeden merkbaar die de plaat een zekere “coolness” geven en die mooi balanceert met het warme geluid van Kevin Garrett zelf. Zeker liedjes als “Control” en “Coloring” hebben nog niet de aandacht gekregen die ze verdienen.
“Control”:
Facebook / Twitter / Soundcloud
4. Tame Impala – “Currents”
“Currents” is een plaat gevuld met disco, slowjazz, dance-pop en andere invloeden waarmee we Tame Impala vroeger niet mee zouden hebben geassocieerd. Tame Impala heeft deze invloeden allemaal weten samen te smelten in een album dat je meeneemt op een heerlijk muzikale trip. De gitaren zijn voor deze plaat ingeruild voor synths die de falsetto stem van Kevin Parker netjes complementeert. Het is een catchy geheel maar toch ook gewaagd, want de nieuwe weg die ze met deze plaat inslaan, zal niet elke fan hebben bekoord. Maar de zweverige sound heeft mij wel weten overtuigen.
“The Less I Know The Better”: https://www.youtube.com/watch?v=sBzrzS1Ag_g
Facebook / Twitter / Soundcloud
3. Beach House – “Depression Cherry” en “Thank your Lucky Stars”
Sinds “Bloom” in 2012 is Beach House een van mijn favorieten. Hun zwaarmoedige muziek mikt recht in mijn zwakke plek van melancholie. Ik was dan ook als een kind op kerst wanneer ik zag dat ik dit jaar niet één maar twee platen van hen mocht verwelkomen! Zowel “Depression Cherry” en “Thank Your Lucky Stars” zijn weer heerlijk dromerig. Ik zet ze samen omdat ze voor mij elkaar complementeren. Waar “Depression Cherry” mij soms meeneemt naar een nostalgisch verleden, leidt “Thank your Lucky Stars” mij naar een plek waar problemen even worden opgeborgen. De zwoele stem van Victoria Legrand en dromerige synths maken dat deze twee platen niet mochten ontbreken in mijn elftal.
“Levitation”:
“Majorette”:
Facebook / Twitter / Soundcloud
2. Kendrick Lamar – “To Pimp A Butterfly”
Ja hoor, ook in deze lijst staat Kendrick Lamar. De grootsheid van dit album zit hem niet alleen in de meesterlijke mix van hiphop, jazz, soul en funk maar ook in de politieke boodschap die het draagt. Het hele werk is een zoektocht naar identiteit en emancipatie. De titel “To Pimp a Butterfly” lijkt dan ook bijna een analogie te zijn op het boek “To Kill a Mockingbird” van Harper Lee. Het thema van Blackness zit in de gehele plaat maar komt het meest expliciet naar boven in “The Blacker the Berry” waar het als blanke bijna confronterend wordt om mee te zingen. “To Pimp a Butterfly” is een oeuvre d’art dat meer is dan wat hiphop, maar de stem van een beweging.
“Alright”:
1. Sufjan Stevens – “Carrie & Lowell”
De alom geprezen Sufjan Stevens valt ook bij mij in de prijzen. Zijn “Carrie & Lowell” is de plaat die dit jaar mij al het meeste tranen heeft laten vloeien. Sufjan Stevens heeft dit album gemaakt naar aanleiding van zijn moeder die stierf aan kanker en bij releasen van deze plaat stierf ook mijn oma aan kanker. In deze plaat kon ik mijn verdriet kwijt zonder opgeslorpt te worden in tristesse. De toch wel donkere lyrics staan in schril contrast met de zalvende stem van Sufjan Stevens en de lichte melodieën. Het maakt de zwaarmoedige thematiek van de plaat wel makkelijker verteerbaar en is een streling voor het oor.
“Fourth of July”:
Deze albums haalden de basiself niet maar verdienen wel een eervolle vermelding:
- Patrick Watson – “Love Songs For Robots”: omdat zijn nieuwe plaat leuk is maar toch net niet zo geniaal als zijn “Adventures In Your Own Backyard”. (Facebook / Soundcloud)
- Ibeyi: Omdat de mengeling van Afro-Cuban, soul, funk, jazz en hiphop gewoon niet slecht is. (Facebook )
- Nicola Cruz – “Prender El Alma”: Omdat mijn Peruviaanse roots nu ook eindelijk een album hebben gevonden waar zij zich thuis voelen zonder overspoeld te worden door panfluiten. (Facebook / Soundcloud )
- Archy Marshall – A New Place 2 Drown: Omdat ik al fan was van Zoo Kid, dan van King Krule en hem ook onder zijn nieuwe alias echt wel leuk vind.( Facebook / Soundcloud )
