Ook zaterdag waren we vroeg op post, dit dankzij Dolomite Minor die al enkele jaren nummers uitbrengt die sterk aan The White Stripes doen denken. Live ziet het duo er wel echt jong uit. Deze jonkies slagen er toch in om zware gitaren vast te houden en donkere rock te brengen. Denk aan Royal Blood maar dan met zware muziek en minder toegankelijk. Het is vuiler en sterker dan een Royal Blood en ook minder met effecten. De drummer is alvast een gek die alles aan diggelen slaat. De gitarist is nog wat onzeker en zegt niet zo veel, dat hoeft ook helemaal niet want het geluid van de band vertelt genoeg.
Met Slaves kregen we op zaterdag nog maar eens een vulgaire band. De groep komt uit hetzelfde schuitje als Sleaford Mods maar maakt meer rock. Het is slechts een duo en de drum bestaat uit twee trommels en twee cimbalen. Meer heeft de band niet nodig om alles kapot te maken en weg te blazen. Het zijn stereotiepe Britten die verrassend genoeg niet in het publiek spuwen. Het zou me niet verassen dat het vechtersbaasjes zijn die je beter niet in een pub tegenkomt. Hun muziek zou dan wel eens de uitlaatklep kunnen zijn. De verhaaltjes die de zanger tussen de nummers vertelt zijn alvast mooi om te horen, en ook heel alledaags.
De echte topper van de dag komt helemaal uit Atlanta, Georgia. Met een misleidende naam zou je wel eens durven denken dat Manchester Orchestra ergens anders vandaan komt. De band speelt een stevige set met vooral nummers van het nieuwe album “Cope”. Daarnaast komen ook veel nummers van het debuutalbum op de setlist. Hierdoor verdwijnen de rustige nummers van hun tweede plaat waardoor er van een zeer stevige en gitaarvituose set gesproken kan worden. De honingzoete stem van Andy Hull ondersteund door bombastische gitaren blijken een perfecte combinatie. De band speelde een veel te korte set van maar veertig minuten, hopelijk binnenkort meer in een zaal! Single Mothers bleek niet zo populair bij het publiek, maar was live echt potig.
De lettergreep Ma bleek populair in de Marquee, want ook The Maccabees gaven daar het beste van zichzelf. De Britten kwamen er hun vierde album voorstellen “Marks To Prove It”. Dat viel ook op want de set was volgestouwd met nieuwe nummers. Bovendien besloot de band om zeer luid te spelen waardoor oordopjes een must bleken. De hoekige Indie Rock kwam wel goed tot zijn recht met de vele gitaren die werden gebruikt. Daarnaast bleek ook de keuze voor een pianiste niet slecht gekozen. Zowel “Toothpaste Kisses” als “Ayla” waren hoogtepunten in de set die voorbijvloog als een trein. Gorgon City had een live-set mee waardoor hun nummers nog beter overkwamen, aanrader!
Om nog eens lekker te kunnen meebrullen was je bij The Offspring aan het juiste adres. De eeuwige pubers hadden een Greatest Hits setlist klaar met maar liefst één nieuw nummer. Opvallend dus dat de groep vooral uit oud werk moet putten. Het publiek leek er alvast geen moer om te geven want zij brulden alles luidkeels mee. De oude knarren bewogen wel wat minder op het podium, en de buikjes beginnen ook langzaam te groeien. Hierdoor had de groep weinig energie op het podium, ernaast zorgde het publiek dan weer voor elektriciteit. Waardoor het leek alsof de band gewoon een rustig concert speelde met een aantal gekke toeschouwers. “Self Esteem” was de gepaste afsluiter van een minder gewaagde set.
Daarna speelde Tame Impala een psychedelische set vooral benadrukt op het elektronische geluid van het nieuwe album. Alt-j imponeerde de main stage en Ride blaasde de club kapot met hun Shoegaze. Daarna was het weer uitkijken naar volgend jaar, waar ze ook weer een vierdaagse van zullen maken. Volgend jaar, ongeveer zelfde tijd, zelfde plaats tot dan!
